مادر

‍ سالهاست وقت خداحافظی می گوید : “می بینمت”
“خداحافظ” نمی گوید.
با گفتن “می بینمت” قول و قرار دیدار بعدی را می گذارد انگار،
یک طوری که ته دلت قرص می شود به دوباره دیدنش!
سفر که باشد زنگ می زند و می پرسد:
“مراقب خودت که هستی؟”
یک طوری که اگر مواظب خودت هم نباشی عذاب وجدان می گیری و سعی می کنی به مراقبت! هیچ وقت نمی گوید: “دوستت دارم”
تاکید می کند که: “می دانی که دوستت دارم”
یک جوری که از هر دوستت دارمی قشنگ تر است! بعضی آدم ها حرف نمی زنند،
با کلمات بازی می کنند،
راحت خرجشان نمی کنند.
شعرشان می کنند، دلنشین تر، مهربان تر
حتی، مادری می کنند برای کلمات!
مثل مادر همین امروز صبح،
با موهای سفید نقره ایش،
وقتی مهربان نگاهم کرد و گفت: “تو که اینجا باشی پیر نمی شوم”
خصلت مادرها همین است گویا،