بسته به شدت نيرويي كه با فشار دست‌ها روي پلك‌ها به چشمتان وارد مي‌كنيد، ميزان نور و روشنايي اين امواج متفاوت خواهد بود. هرچه ميزان فشار اعمال‌شده بر پشت چشم‌ها بيشتر باشد، اين امواج شدت روشنايي بيشتري دارد. اما ممكن است اين سوال برايتان مطرح شده باشد كه اگر چشم‌هايتان بسته است و هيچ راهي براي عبور نور به داخل چشم‌ها وجود ندارد، تشعشع اين امواج ناشي از چيست؟
در حقيقت زماني مي‌توانيد براي توجيه آنچه در اين شرايط مشاهده مي‌كنيد به پاسخ قابل قبولي دست يابيد كه بپذيريد ما هيچ‌گاه نمي‌توانيم خود امواج نور را ببينيم. بلكه آنچه مي‌بينيم نتيجه و برآيند تحريك سلول‌هاي بينايي در شبكيه است. اين سلول‌ها ـ يعني سلول‌هاي بينايي ـ نسبت به نور بسيار حساس است و زماني كه چشم روي امواج نور متمركز مي‌شود، سلول‌هاي بينايي تحريك شده و برانگيخته مي‌شود. اعمال فشار روي چشم به عنوان يك نيروي محرك سلول‌هاي بينايي شبكيه را فريب مي‌دهد و به اين ترتيب برانگيخته شده و موجب مي‌شود نمايي از تشعشع امواج نوراني در مقابل شبكيه ترسيم شود. گاهي نيز اين سلول‌ها به محض مواجه‌شدن با هرگونه عامل محركي كه از مقابل چشم عبور مي‌كند، تحت تاثير قرار مي‌گيرد و به نظر مي‌رسد پرتو نوري از مقابل چشمتان عبور كرده است.
ممكن است با مطلع‌شدن از علت اصلي اين تجربه چنين تصور كنيد كه عملكرد يا مكانيسم كره چشم ما انسان‌ها آن‌طور كه بايد دقيق نيست چرا كه در صورت مواجه‌شدن با محرك‌هاي غيرواقعي فريب مي‌خورد. اما برخلاف آنچه تصور مي‌شود علت اصلي مواجه‌شدن با چنين تجربه‌اي، توانايي شبكيه چشم در پاسخ دادن به محرك‌هاي جزئي است.
اگر سلول‌هاي بينايي شبكيه چنين قابليتي نداشت، نمي‌توانست در واكنش نسبت به منابع نوري با دقت و كارآمد عمل كند. بنابراين اگر بازهم با چنين تجربه‌اي مواجه شديد، ديگر لازم نيست براي يافتن علت اصلي آنچه مي‌بينيد در محيط پيرامون‌تان جستجو كنيد. چرا كه علت اصلي در مركز ديداري مغزتان است.
جام جم
